Jednym ze świadczeń przysługujących pracownikowi, który uległ wypadkowi przy pracy jest renta z tytułu niezdolności do pracy.
Ten rodzaj świadczenia nazywany jest często rentą powypadkowa lub renta wypadkową. Pracownikowi przysługuje renta stała, jeśli niezdolność do pracy jest nieprzemijająca, czyli gdy nie można zakładać, że istnieją okoliczności odzyskania zdolności do pracy. Pracownik może natomiast uzyskać renta okresową, gdy istnieją szanse na odzyskanie zdolności do pracy. Oceny czasowej lub też stałej niezdolności do pracy dokonuje lekarz orzecznik lub komisja lekarska. Natomiast to w jakiej wysokości będzie wypłacane świadczenie ustalana jest na zasadach przewidzianych dla wysokości renty z tytułu niezdolności do pracy z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
Osoba poszkodowana może wnioskować o poniesienie wysokości świadczenia od ubezpieczyciela o ile nastąpiły okoliczności, zmiany wysokości ponoszonych przez nią kosztów. Za podstawę takiego wniosku może służyć zmiana kosztów leczenia, rehabilitacji czy też wzrost ceny leków. Inną z przesłanek związanych ze zwiększeniem renty powypadkowej może być zmiana wysokość minimalnego wynagrodzenia jak i również zmiana sytuacji w gospodarce i znaczący wzrost zarobków. Warte zauważenie jest również możliwość skorzystania przez uprawnionego do złożenia wniosku do ubezpieczyciela o kapitalizację renty. Jest to zabieg polegający na zamianie świadczenia wypłacanego comiesięcznie na jednorazowe świadczenie. Takie rozwiązanie pozwala uprawnionemu do świadczenia na większą niezależność i elastyczność oraz sytuuje go w korzystniejszej pozycji negocjacyjnej.
Umożliwia także zainwestowanie uzyskanych środków i uzyskanie większych zysków niż za standardowe comiesięczne świadczenie.